Mijn land van Lorentz en Tinbergen

De Canon, vaak zelfs met twee hoofdletters, [...] betrof de minimale culturele bagage die een volwassen Nederlander te allen tijde met zich mee hoort te dragen, als betrof het een soort tweede identiteitsbewijs. De vijftig belangrijkste boeken. De twintig belangrijkste historische figuren. Vijftig bepalende jaartallen. Of honderd. Met die hoofdletters van De Canon begon meteen ook het onbehagen. De Canon waarover de Echte Intellectuelen (mijn hoofdletters) het hebben, omvat namelijk van allerlei waarvan ik als natuurwetenschappelijk denkende Nederlander geen kaas heb gegeten. […] Is heel het gedoe over de canon niet gewoon elitair geneuzel van een handjevol gymnasiasten die hun verfijnde passies langzamerhand waardeloos zien worden? Is de nadruk op onze eigen historische en culturele wortels bovendien niet vooral een verkapt soort nationalisme? […] De canon is geen instrument, voor integratie bijvoorbeeld, geen toetssteen voor wie er wel bijhoort en wie niet. Dat sommige politici dat ervan willen maken, is die politici aan te rekenen, niet de canon zelf. Die is geen eindexamen, maar een schatkamer voor iedereen die wil genieten en bewonderen. […] Een canon is het waardevolle uit het verleden; nuttig om het heden te begrijpen en te relativeren. De teksten, beelden, kunstwerken en historische gebeurtenissen die ertoe worden gerekend, vormen het referentiekader voor het hier en nu.

Volkskrant