Chris van der Heijden vindt dat een
'zwarte canon' nodig is omdat de Canon van Nederland een te
rooskleurig beeld van onze geschiedenis zou schetsen. Alle
canonvensters zijn volgens hem reden voor trots, alleen Slavernij
en Srebrenica representeren volgens Van der Heijden zwarte
bladzijden.
Nu heeft het samenstellen van canons al geruime tijd trekken van een gezelschapsspel gekregen, en in die zin biedt het canonformat nog best plaats aan een 'zwarte canon' - alhoewel die naam ons wat ongelukkig gekozen lijkt.
Zo'n canon is echter niet nodig om de Canon van Nederland te corrigeren, hoogstens om hem vanuit een specifieke invalshoek aan te vullen, net zoals al die andere thematische en lokale canons die inmiddels het licht zagen (zie www.regiocanons.nl). Van der Heijden mist de politionele acties? Die zitten in het venster Indonesië. En over - een greep - de vensters Beeldenstorm, Max Havelaar, Kinderarbeid, Crisisjaren, de twee Wereldoorlogen en Anne Frank zal niemand zich vrolijk, laat staan trots, voelen.
De Canon van Nederland is niet samengesteld om Nederlanders trots te maken, noch verdrietig. Hij representeert - zo waardevrij mogelijk - een aantal memorabele stapstenen door onze geschiedenis, in de eerste plaats voor het basisonderwijs: goudgerand, doch niet altijd zonovergoten.
Een goede docent is - afhankelijk van leeftijd en bevattelijkheid van de leerlingen - prima in staat om de canonvensters niet alleen bij te brengen, maar ook te nuanceren en relativeren, bijvoorbeeld bij vensters als Michiel de Ruyter, patriotten en koning Willem I.
Men leze het canonrapport (te vinden via deze site, rubriek downloads) voor de argumentatie en didactiek achter de canon alvorens hoog van de toren te blazen over het gebrek aan nuance. Een exemplaar van het rapport is inmiddels naar Van der Heijden onderweg.